Χειρουργική του διαφράγματος

            Πτύχωση του διαφράγματος

            Η δυσλειτουργία του διαφράγματος, είτε λόγω παράλυσης, είτε λόγω συγγενούς ατροφίας του μυός είναι δυνατό να προκαλέσει δύσπνοια στον ασθενή μέσω δύο μηχανισμών. Ο πρώτος είναι ότι το διάφραγμα είναι ο κύριος μυς της αναπνοής και όταν δε λειτουργεί αυτό συνεπάγεται την αναποτελεσματικότητα του μηχανισμού της αναπνοής. Ο δεύτερος είναι ότι το μη λειτουργικό διάφραγμα σταδιακά ανυψώνεται στο θώρακα και μέσω της πίεσης από την κοιλιά (όργανα και λιπώδης ιστός) πιέζει τα κατωτερα τμήματα του πνεύμονα με αποτέλεσμα αυτά να υποαερίζονται και να συμβάλλουν στο σύμπτωμα της δύσπνοιας. Η χειρουργική αποκατάσταση της ανύψωσης του διαφράγματος δεν διορθώνει τον πρώτο μηχανισμό, δηλαδή δεν επαναφέρει τη λειτουργία του μυός (αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε ορισμένες περιπτώσεις με τη βηματοδότηση του διαφράγματος), αλλά καθηλώνει το διάφραγμα μέσω της σταθεροποίησής του σε χαμηλότερη θέση. Με τον τρόπο αυτό αίρεται η συμπίεση του πνεύμονα και αυξάνεται ο χώρος μέσα στον οποίο αυτός μπορεί να εκπτυχθεί με τη βοήθεια των υπολοίπων αναπνευστικών μυών. Για τους ασθενείς με ανυψωμένο διάφραγμα και δύσπνοια που δεν μπορεί να αποδοθεί σε άλλα αίτια, ορισμένες φορές συνίσταται η απώλεια βάρους και η επανεκτίμησή τους πριν τη χειρουργική αποκατάσταση.

            Αποκατάσταση διαφραγματοκήλης

            Η βασική αρχή της χειρουργικής αποκατάστασης της διαφραγματοκήλης είναι η ανάταξη των περιεχομένων της κήλης στη φυσιολογική τους θέση στην κοιλιά και η οριστική σύγκλειση του ελλείμματος στο διαφραγματικό μυ προκειμένου η διαφραγματοκήλη να μην υποτροπιάσει στο μέλλον. Η χειρουργική προσέγγιση μπορεί να γίνει είτε από την κοιλιά, είτε από το θώρακα με την τελευταία να πλεονεκτεί καθώς επιτρέπει την ασφαλέστερη λύση των συμφύσεων μεταξύ του σάκου της διαφραγματοκήλης και των δομών του θώρακα. Μόλις απελευθερωθούν οι συμφύσεις ο σάκος της κήλης διανοίγεται και ελέγχεται η βιωσιμότητα των περιεχομένων της (στην περίπτωση περίσφιξης). Στη συνέχεια, τα περιεχόμενα της κήλης ωθούνται προς την κοιλιά σε όσο το δυνατό περισσότερο φυσιολογική θέση διαμέσω του ελλείμματος του διαφράγματος το οποίο εάν κριθεί απαραίτητο μπορεί να διευρυνθεί. Για τις πολύ μεγάλες διαφραγματοκήλες στις οποίες μεγάλο μέρος των περιεχομένων της κοιλιάς έχει μετατοπισθεί στο θώρακα μπορεί να χρειασθεί συνδυασμένη προσέγγιση και από την κοιλιά. Αφού αναταχθεί το κοιλιακό περιεχόμενο το έλλειμμα του διαφράγματος συγκλείεται, είτε με πρωτογενή συρραφή εάν το έλλειμμα είναι μικρό, είτε με την τοποθέτηση και συρραφή εμβαλώματος πάνω στο διάφραγμα.